12. Karen van Dooren
Dit is een coming out. Mijn werk gaat over het belangrijkste dat er is. Het leven. Leven met
jezelf, de ander, in een wereld.
In het beeld wat je hier ziet, is een dier aan het duwen tegen iets onverzettelijks. Ze duwt,
duwt, duwt. Maar er verandert niets.
Mijn werk is zowel poëtisch als kritisch. Net zoals je naar de wereld kunt kijken.
De sculpturen en schilderijen gaan over kwetsbare wezens en kwetsbare werelden die ook
sterk en licht zijn.
In mijn werk vermeng ik verschillende werelden, die van mens, natuur en dier. Ik geef vorm
aan het leven via dieren. Ik vermenselijk dieren. Het liefst normale, bruine dieren die in de
directe nabijheid van mensen leven. Sterke dieren met een eigen gelaagd karakter. Trots-
verdrietig, verlegen-stoer, schattig-tegendraads. Vaak alleen, niet meer in hun eigen natuur.
In de portretten wil ik het kleine, dat we allemaal kennen, verbeelden. Momenten van
kwetsbaarheid, kracht, eenzaamheid.
Mensen maken keuzes die de wereld veranderen. De natuur en de wereld lijken
ondergeschikt aan het menselijk ingrijpen. Ik vermenselijk de dieren, zodat de kijker
aspecten van zijn eigen leven in hen kan projecteren.
Mijn beelden zijn antropomorf. De grens tussen mens en dier vervaagt. Maar ook de grens
tussen dood en leven.
De mens manipuleert de natuur voor haar eigen gebruik. Hetzelfde doe ik met de dieren die
ik aantref. Ik maak mijn sculpturen even vervreemd van de natuur als wij als mensheid met
de natuur omgaan. Ik ben bezorgd over het verdwijnen van de leefomgeving van dieren.
Mijn sculpturen en schilderijen vormen samen een eigen wereld, een sfeer van romantiek.
Het werk is verhalend, alsof er iets gebeurd is. Met mijn werk roep ik emotionele en tactiele
ervaringen op die je eerst laten ervaren, dan pas laten denken.
